Literatürde Macro-Defect-Free (MDF) cement olarak adlandırılan büyük boşluklarından arındırılmış çimento-polimer kompozitleri veya kısaca MDF çimento olarak adlandırabileceğimiz malzeme 1980’li yılların başında çimento bazlı malzemelerin özellikle eğilme dayanımlarının artırılması amacıyla geliştirilmiştir. MDF çimentolar, ağırlıkça % 80’den fazla oranda çimentonun az miktarlarda polimer ve su ile karıştırılması ile elde edilir. Bu karışıma yüksek eğilme dayanımları elde edebilmek için kauçuk endüstrisinde de kullanılan kalenderleme işlemi uygulanmaktadır. Bu esnada çimento ve polimer arasında çapraz bağların olduğu düşünülmekte ve bu durum yüksek eğilme dayanımlarının temel sebebi olarak açıklanmaktadır. Ayrıca, bu malzemeyi üretimden sonra bir miktar basınç ve sıcaklık altında küre tabi tutmanın da eğilme dayanımının artırılmasında önemli etkisi vardır. Öyle ki normal çimento hamuru ile ancak 5-10 MPa eğilme dayanımı elde edilebilirken, MDF çimento ile 200 MPa’ı aşmak rahatlıkla mümkündür. Hatta bazı araştırmacılar 300 MPa’ın da üzerine ulaşarak çeliğin dayanımına yaklaşmışlardır. En yüksek dayanımlar alüminli çimento ve polivinil alkol-asetat (PVAc) kopolimerleri kullanılan kompozitlerde elde edilmektedir. Öte yandan, bu kompozitlerde çok önemli dürabilite problemleri söz konusudur. Özellikle bu malzemenin suyla temas etmesi halinde dayanımı büyük oranda düşmektedir. Bu çalışmada farklı PVAc ve alüminli çimentolar kullanılarak üretilen çimento-polimer kompozitlerinin dayanım ve dayanıklılık özellikleri incelenmiştir. Çalışmanın 1. bölümünde hidroliz dereceleri farklı PVAc’ların kullanılmasının MDF üzerindeki etkisi incelenirken, alüminli çimentoların Al₂O₃ yüzdesindeki değişimin etkilerinin incelenmesi 2. bölümü oluşturmaktadır. Bu sayede MDF çimento üretimi için en uygun malzemeler belirlenmeye çalışılmıştır.

Anahtar Kelimeler: MDF çimento, alüminli çimento, polimer, polivinil alkol-asetat, kompozit.