Orff Yaklaşımı, elemanter müzik kavramından ortaya çıkan bir pedagojik fikirler bütünlüğüdür. Bu yönüyle, gelişime ve değişime uygun esnek bir yapı ortaya koymaktadır. Bu yapı, yaklaşımın değişik kültürlere uyarlanmasına olanak tanır. Ancak bu noktada, öğretimde kullanılacak materyal ve yöntem sorunu ortaya çıkmaktadır. Orff Yaklaşımı ülkemizde uzun yıllardan beri bilinmesine rağmen, bir dönem sonra “Orff Çalgıları ile Müzik Eğitimi” şeklini almış; esas içeriği ve uygulama şekilleri ile değerlendirilip, eğitim yaşantısı içinde “gerçek özü ve şekli” ile yerini alması 1990’lı yılların ortasını bulmuştur. Çalışmada, Orff Yaklaşımı’nın gelişimi ve yapısı ortaya konarak, ilköğretim müzik eğitimi içinde kullanımı ile ilgili örnekler geliştirmiştir. Bu örnekler alanda uygulanıp, müzik eğitiminde kullanılabilirlikleri test edilmeye çalışılmıştır. Uygulamalar sonucunda birinci ve ikinci sınıflarla elde edilen bulgular arasında belirgin bir farklılaşma olmamasına rağmen, birinci sınıf düzeyinde ritim ve hareket eğitimi uygulamalarının ağırlık kazanmasının daha sağlıklı olacağı saptanmıştır. İkinci sınıfta, ritim ve hareket eğitimi ile ilgili çalışmaların devam etmesinin yanı sıra, ezgi çalgılarının eşlik amaçlı kullanımı ön görülmüştür. İkinci sınıfın sonundan ya da üçüncü sınıfın başından başlayıp tekerleme, sayışma, türkü ve şarkılarımızdan yararlanma yolu ile iki-üç sesten oluşan ezgilerin öğretiminde ezgi çalgılarına geçiş yapılması önerilmiştir. Dördüncü ve beşinci sınıflarda Türk müzik kültürü’ne ait öğelerin; dans-müzik-hareket temelinde drama ile işbirliği yapılarak “kültür pedagojisi” uygulamaları şeklinde, alanlar arası geçişe olanak tanıyan bir anlayışla yer alabileceği belirtilmiştir.